Dön Artık Nefesim
Yağmurlu bir gündü. Şehir sessizliğe bürünmüştü. Köşe başlarında duyulmuyordu artık eskicilerin sesleri.
Ve ben sensiz bir günü sonlandırmıştım..
Vakitler artık güneşin veda edip sensizliğimle yalnız kalma zamanlarımın geldiğini göstermekteydi…
Çekildim köşeme kendimle baş başa kalmak için…
Kapattım gözlerimi yüreğin saklı dehlizlerinde gizlediğim sevdama seslendim…
Gel ey sevgili hadi dokun yüreğime, hadi gel son ver özlemine…
Bak yine sensizlik sardı bu şehri, bak yine hasretine ağlıyor bulutlar..
Ve ben yokluğunda kaybolmuşum…
Yüreğimin yarısı, özlemim, sevdam…
Seni yitirdiğimden bu yana attığım adımlar bana acı, ayrılık ve hasretten başka bir şey getirmedi.
Öyle bir bekleyiş iklimine itti ki sensizliğin beni kapı gıcırtısı duysam sen gireceksin diye bakıyorum kapıya…
Zaman zaman camdan bakıyorum uzaklara ve güneşin doğuşuna merhaba diyene kadar bekliyorum gelişini..
Ve diyorum ki Gel el yüreğimin sevdası sensizlik sardı bu şehri ve nefes alamaz oldum yokluğunda.
Ya dön ve nefesim ol. Ya da gel ve al nefesimi…
Serdar YILDIRIM