Çamura Batmış Çocukluğumuz ( Serdar Yıldırım Şiirleri )
Geçmişe Özlem Şiirleri
Temizdik, bilmezdik yalanı dolanı. Ankaranın çatısı akan, asfaltı olmayan sokaklarında büyüdük. Çamura batmıştı ellerimiz vardı ama harama uzanmamış ellerdi bunlar. Mahalle maçları yapar kavga ederdik.
Çocukca sevdalarımız vardı konuşmaya cesaret etmeyen dillerimiz söyleyemediği yüreğimizin saklısında yaşadığımız.
Evet temizdik bilmezdik yalanı dolanı, bilmezdik hileyi ve yürektendi sevdalarımız.
Sonra asfalt ile tanıştı sokaklarımız, araba eksozları ve klakson sesleri artık mahalle maçlarını o sokaklarda yapamayacağımızı bize hatırlatmıştı.
Sonra çatısı akan gecekonduların yerini beton yığınları almaya başladığına artık o temiz yüreklerin azınlıkta kalmaya başladığını fark ettik.
Ve zamana yenildik bizlerde öncekiler gibi modern çağın beton yığınlarında eskiye özlem duymaya başladık.
Ama çocukluğumuzda kaldı herşey ne bir daha eskiye dönebildik ne de yürekten seveni bulabildik kendimiz gibi.
Susmalıydık fakat pes etmeyi bilmeyen çocuklardık bizler.
Ve anlattık insanlara hayatın bindikleri lüks arabalar, yaşadıkları lüks evlerden ibaret olmadığını.
Anlattık insanlara sevmenin ne olduğunu.
Sonra sustuk anlayan anladı insanca yaşamak için sevmenin.
Çamura batmış çocuklardık bizler elleri çamura batmış ama harama batmamış çocuklardık ve helaldi sevdalarımız, Çıkarsız ve beklentisiz…
İşte böyle arkadaş bizim öykümüz böyle başladı ve başladığı gibi bitti…
Serdar YILDIRIM