Ve geçti işte çocukluğum özlem ile hasret ile
Çok şey istemiyordum ben. Biraz çocuk olabilmek, biraz gülmek ve yarına bakabilmek istiyordum.
Umut diye bir şeyin olduğunu söyleyebilmek, açan çiçeklerde mutlu olabilmek ve bugün olmasa da doğan güneş ile yeni günde gülümseyebileceğim şeyler olabileceğini düşleyebilmek istiyordum.
Fakat olmadı.
Bir gecekondu semtinde açtım gözlerimi ve imkansızlık nedir gördüm.
Parmaklıkla ardından pencereden baktım Ankaraya.
Bir yarısı aydınlık içinde asfalt sokaklarında gezerken birileri karanlığa boğulmuş mahallerin çamurlu sokaklarında büyüdüm.
Yaşım belki küçüktü ama büyümüştüm işte.
Zaten başka bir şansım yoktu büyümekten başka.
Bana biçilen rolü oynamalıydım ve oynadım yaşanılmamış bir çocukluk ve gençliğin özlemiyle.
Ve yıllar geldi geçti ne özlemlerim dindi yaşanılmamış günlere, ne umudum oldu yarınlara….
Belki hayatı yenemedim, belki başaramadım ama yine de rolü mü iyi oynadım…
Kazanmış gibi yaptım, yenmiş gibi yaptım..
Olmadı, kabul, kaybettim….
Öldü o parmaklık arkası düşleri olan çocuk…
Sen kazandın hayat..
Serdar YILDIRIM